Nie potrafię zrozumieć skąd się bierze moja fascynacja organizacją dnia innych. Może jest to niedościgniona przeze mnie chęć stworzenia dnia idealnego, w którym mam czas na pracę, pasję i siebie? A może po prostu ciekawi mnie praca artystów od zaplecza i często sięgam po pozycje jak Przejęzyczenie (⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️), o pracy tłumaczy, albo Jeszcze Dzisiaj Nie Usiadłam (⭐️⭐️⭐️⭐️) Reporterzy bez Fikcji (⭐️⭐️⭐️⭐️). Tym bardziej ucieszyła mnie już druga część Jak Oni Pracują (⭐️⭐️⭐️⭐️), zbioru wywiadów Agaty Napiórskiej z ludźmi wykonującymi tzn wolne zawody jak pisarze, malarze, projektanci czy muzycy. Z twórcami różnej maści, Napiórska rozmawia o tym jak wygląda ich codzienność, jak powstają ich dzieła i sposób w jaki zarządzają swoim czasem i godzą życie prywatne z zawodowym.
Zaczynając od błahych pytań o godziny wstawania, ulubione dresy czy sposób prowadzenia kalendarza, Napiórska w płynny sposób przechodzi do spraw wyższej wagi. Dzięki temu rozmowy te stopniowo ale wyraźnie obalają mit artystów, którzy pracują z przyjemnością pod wpływem wszechogarniającej ich weny twórczej. Często ich dzień jest wynikiem wielu czynników związanych nie tylko z życiem domowym ale również tym na co pozwala im branża, zarobki, poczucie bezpieczeństwa nie tylko finansowego. Przed nami stoją żywi ludzie, którzy otwarcie mówią o motywacji, samodyscyplinie, ciężkiej pracy, ale również obecnej sytuacji na rynku twórczym w Polsce i rozwoju sektora kreatywnego i kultury. O dziwo nie ma w nich nic o wenie czy talencie a jedyne co łączy ich wszystkich to determinacja i zwykła pracowitość.
Każda z tych rozmów jest dla mnie niezwykle inspirująca i motywująca, z każdej też dowiedziałam się czegoś nowego o sobie. Szczególnie interesujące były dla mnie fragmenty o nudzie i jak potrzebna jest ona do procesu tworzenia (Marcin Podolec, Alicja Długołęcka) a także o niebezpieczeństwie wynikającego z defniowania się przez pracę (Jagodą Szelc).
Wśród wywiadów i tym razem znalazłam znanych i lubianych przeze mnie twórców jak Anna Dziewit Meller, Jacek Hugo-Baderem czy Marta Dymek, jak również tych, o których nigdy nie słyszałam, twórczyni filmów Jagoda Szelc, pisarz i dziennikarz Wojciech Chmielarz, czy malarka i ilustratorka Joanna Karpowicz.
Rozmowa z nimi to dla mnie dopełnienie obrazu Polski, który stworzyłam w głowie dzięki ich reportażom, filmamom, felietonom czy muzyce. Przyglądając się im przez pryzmat ich codzienności zastanawiam się czy gdybym mieszkała w Polsce moja mogłaby być podobna.
